心地善良

Pagbigkas: xīn dì shàn liáng Literal na kahulugan: Pusong-saligan, mabuti't mabait

Pinagmulan at Paggamit

Ang pariralang ito ay nagmula sa terminolohiyang Budista noong Dinastiyang Eastern Han, nang ipinakilala ang Budismo sa Tsina. Lumitaw ito sa mga naunang sutra na isinalin sa Tsino, na naglalarawan ng perpektong paglinang ng karakter. Noong Dinastiyang Tang, lumipat ito mula sa purong relihiyosong konteksto patungo sa pangkalahatang paglalarawan ng etika. Ang metapora ng isang puso at panloob na saligan (心地) na mabait at marangal (善良) ay partikular na epektibo—ang matabang lupa ay nagpapalago ng malusog na paglago, kung paanong ang mabuting pundasyon ng karakter ay nagbubunga ng marangal na kilos. Hindi tulad ng mga salitang nangangahulugang 'mabait' lamang, partikular itong tumutukoy sa likas na kalidad ng moral na karakter sa halip na simpleng kaaya-ayang pag-uugali. Ang modernong paggamit nito ay sumasaklaw mula sa personal na rekomendasyon hanggang sa pagtatasa ng relasyon, na naglalarawan ng pangunahing disposisyon ng karakter sa halip na pag-uugali batay sa sitwasyon, lalo na pinahahalagahan ang tunay na kabaitan na nagmumula sa tunay na panloob na oryentasyon sa halip na mababaw na kagandahang-asal para sa panlipunang pakinabang.

Kailan Gagamitin

Sitwasyon: Sa kabila ng kanyang yaman at katayuan, tinatrato niya ang bawat isa nang may tunay na malasakit.

Tuklasin ang bagong idyoma ng Tsino bawat araw sa aming iOS app.