画饼充饥(畫餅充飢)

การออกเสียง: huà bǐng chōng jī ความหมายตามตัวอักษร: วาดเค้กเพื่อบรรเทาความหิวโหย

ต้นกำเนิดและการใช้งาน

สำนวนที่สื่อถึงภาพลวงตานี้ หมายถึงการวาด (画) ภาพขนมเปี๊ยะ (饼) เพื่อดับ (充) ความหิว (饥) มีที่มาจากนิทานอุปมาทางพุทธศาสนาสมัยราชวงศ์จิ้น โดยปรากฏขึ้นครั้งแรกในคำสอนที่แสดงให้เห็นว่าภาพลวงตาไม่อาจตอบสนองความต้องการทางวัตถุได้ ไม่ว่าจะดูน่าดึงดูดเพียงใดก็ตาม

ในสมัยราชวงศ์ถัง ความหมายของสำนวนนี้ได้ขยายออกไปนอกบริบททางศาสนา เพื่อใช้อธิบายคำมั่นสัญญาทางการเมืองที่ปราศจากการกระทำที่เป็นรูปธรรม การเปรียบเทียบด้วยภาพอาหารนี้ได้สร้างอุปมาอันทรงพลังสำหรับความพยายามที่จะแก้ไขความต้องการทางกายภาพด้วยเพียงแค่การนำเสนอภาพ

การใช้ในปัจจุบันวิพากษ์วิจารณ์การนำเสนอสิ่งทดแทนที่ไร้แก่นสารสำหรับวิธีแก้ปัญหาที่แท้จริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำสัญญาที่ว่างเปล่า หรือข้อเสนอเชิงทฤษฎีที่มาแทนที่การกระทำที่เป็นรูปธรรม สอนว่าท่าทีเชิงสัญลักษณ์นั้นพิสูจน์แล้วว่าไม่เพียงพอเมื่อต้องรับมือกับความต้องการพื้นฐาน

เมื่อไหร่ที่ใช้

สถานการณ์: บริษัท เสนอสัญญาที่ว่างเปล่าแทนการเพิ่มขึ้นจริง

ค้นพบสุภาษิตจีนใหม่ทุกวันด้วยแอป iOS ของเรา