名存实亡(名存實亡)

การออกเสียง: míng cún shí wáng ความหมายตามตัวอักษร: ชื่อมีอยู่จริง

ต้นกำเนิดและการใช้งาน

สำนวนนี้หมายถึงสถานการณ์ที่นามยังคงอยู่ (名存) แต่สาระสำคัญได้สิ้นไปแล้ว (实亡) โดยมีที่มาจากบทวิเคราะห์ทางการเมืองในสมัยราชวงศ์ฮั่น สำนวนนี้ปรากฏขึ้นครั้งแรกในการประเมินของซือหม่าเชียน นักประวัติศาสตร์ในราชสำนัก ที่กล่าวถึงสถาบันที่กำลังเสื่อมถอยซึ่งยังคงมีรูปแบบภายนอกอยู่แต่ไร้ซึ่งหน้าที่ที่แท้จริง การเปรียบเทียบที่ชัดเจนระหว่างนามกับความเป็นจริงนี้สะท้อนข้อกังวลหลักในแนวคิดของสำนักนิติธรรมและสำนักปรัชญาขงจื๊อของจีนเกี่ยวกับการสอดคล้องกันระหว่างรูปลักษณ์ภายนอกกับสาระสำคัญ ในสมัยราชวงศ์ถัง สำนวนนี้ได้กลายเป็นศัพท์มาตรฐานในการวิพากษ์วิจารณ์การบริหารราชการ แตกต่างจากคำที่ใช้สำหรับการหลอกลวงทั่วไป สำนวนนี้อธิบายถึงสถานการณ์ที่โครงสร้างที่เป็นทางการยังคงอยู่แม้ว่าประสิทธิภาพในทางปฏิบัติของมันจะหายไปแล้ว ในการใช้งานสมัยใหม่ สำนวนนี้ใช้เพื่อระบุถึงสถาบัน ความสัมพันธ์ หรือการจัดระเบียบที่ยังคงอยู่แต่เพียงในนาม ในขณะที่ได้สูญเสียวัตถุประสงค์หรืออำนาจเดิมของตนไปแล้ว

เมื่อไหร่ที่ใช้

สถานการณ์: สนธิสัญญาประวัติศาสตร์ยังคงทำงานอย่างเป็นทางการ แต่ถูกเพิกเฉยอย่างสมบูรณ์ในทางปฏิบัติ

ค้นพบสุภาษิตจีนใหม่ทุกวันด้วยแอป iOS ของเรา